Ως ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ δεν συμφωνούμε με όλα τα μηνύματα μα αυτό δεν σημαίνει πως θα τα λογοκρίνουμε, είμαστε αντίθετοι με κάθε μορφή βίας, και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για το δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία, το δικαίωμα στην ζωή, μαζικά και ενωτικά.!
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ:
Μιλώντας εκ μέρους πολλών Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό, και δυστυχώς δεν είναι σε θέση να βρίσκονται δίπλα σας, στους δρόμους, αυτές τις δύσκολες αλλά και υπέροχες μέρες που γράφεται τη δική σας ιστορία, θέλουμε να σας προσφέρουμε την εγκάρδια συμπαράσταση και υποστήριξη μας. Είμαστε κοντά σας με όποιο τρόπο μπορούμε, διαδίδουμε τη φωνή σας ανα τον κόσμο, γράφουμε άρθρα και ανακοινώνουμε εξελίξεις στον ξένο τύπο. Είμαστε περήφανοι που δεν λυγίζετε κάτω από τον γελοίο εκφοβισμό και ψευτο-τσαμπουκά των μπάτσων, του (παρα)κράτους και των βολεμένων κακογερασμένων εμποράκων. Για πρώτη φορά ανθίζει δειλά-δειλά μια ελπίδα για την διεφθαρμένη και σάπια ελληνική πραγματικότητα κι εσεις είστε τα μπουμπούκια της!
Σας ευχαριστούμε που υπάρχετε και μας δείχνετε τον δρόμο.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Ελένη (και λοιποί)
ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ 15/12/2008
Ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη, ελευθερία, παιδεία, περίθαλψη. Τίποτα από αυτά δεν ικανοποιείται σήμερα εδώ. Με αφορμή την ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Αλέξη και με φόντο την απουσία των προαναφερθέντων θεμελιωδών αξιών από τη σημερινή κοινωνία, ο κόσμος είναι στους δρόμους. Ο νέος κόσμος είναι στους δρόμους. Το ΜΕΛΛΟΝ έφτασε, είναι εδώ και σας γκρεμίζει, σας καίει, σας αποκαθηλώνει ως σαθρούς, απορυθμισμένους, παρωχημένους και κενούς τελικά.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ:
ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΙΚΑΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ-ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ
ΠΡΟΝΟΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΗΔΗ-ΠΑΙΔΙΑ, ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό το περασμένο Σάββατο μας έχει εξοργίσει και την καταγγέλλουμε.
Παρά την απαγγελία κατηγοριών στο δράστη, θεωρούμε συνυπεύθυνη την ελληνική κυβέρνηση για το έγκλημα, καθώς αυτή ανέχεται εδώ και χρόνια τη βίαιη συμπεριφορά της αστυνομίας και αντιμετωπίζει τους αριστερούς διαδηλωτές ως εγκληματίες. Η ελληνική κυβέρνηση όπλισε τον δολοφόνο, ο οποίος ήταν ήδη γνωστός για τη βίαιη συμπεριφορά του. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να απαγγέλει ηθικές κατηγορίες σε όσους καίνε τώρα τις τράπεζες και πετάνε πέτρες.
Γι' αυτό το λόγο καταδικάζουμε τις παράτυπες και βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας στους διαδηλωτές, τη χρήση δακρυγόνων μέσα σε κατοικημένες περιοχές και την πολιτική κλιμάκωσης της βίας που ακολουθεί η δεξιά κυβέρνηση. Η αντίσταση στην αστυνομική αυθαιρεσία και την καταστολή αποτελεί βασικό στόχο για ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, προπάντων από τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης στη Γένοβα, που το ιταλικό κράτος τις αντιμετώπισε με ένα όργιο αστυνομικής βίας. Θεωρούμε ότι οι διαμαρτυρίες κατά της ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν, μεταξύ άλλων, έκφραση των σοβαρών κοινωνικών και οικονομικών ατασθαλιών στη χώρα. Το κοινωνικό κράτος απειλείται όλο και περισσότερο, τόσο από τις λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις όσο και από τη διεθνή οικονομική κρίση και την κρίση των χρηματαγορών. Το σύστημα υγείας και το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκονται προ της κατάρρευσης. Τα γερμανικά ΜΜΕ τείνουν να παραγνωρίζουν αυτά τα δεδομένα –όπως και τα συνεχή σκάνδαλα και τη διαφθορά της κυβέρνησης– όταν παρουσιάζουν τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα.
Paidia eimaste mazi sas.
kai emeis diadilonoyme edo sto Edinbourgo gia esas kai tin dolofonia toy Alexi.
http://alexisedinburgh2008.
PAIDIA,
Tis efxes mou gia ta kalytera apotelesmata, o agwnas sas einai agwnas olwn twn ellinwn, dinete elpida kai fws. Min masate tipota.
Panagiwtis-Norvigia
"ΜΕΓΑΛΟΙ":
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΟΝΙΩΝ
Ο Αλέξανδρος είναι το παιδί μας!
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν είναι ο «κανένας»!
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ!
Η δολοφονία του είναι δολοφονία και των δικών μας παιδιών!
Δολοφονώντας τη νεολαία, δολοφονείται το αύριο! Δολοφονείται η ζωή!
ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ!
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΠΟΥ ΟΠΛΙΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ!
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!
ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΩΣ «ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ»!
ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ! ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΤΟΥΣ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ!!!!
ΟΜΑΔΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ-ΓΟΝΙΩΝ.
ΥΓ. Προσυπογράφετε ή στέλνετε την άποψή σας στο protovoulia_gonion@yahoo.gr
ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ!
Ντροπή Έλληνες! Πώς είναι δυνατόν να απαντήσουμε ως κοινωνία στην εξέγερση των παιδιών μας, ότι προτιμάμε να τους σπάσουμε το κεφάλι απ’ το να μας σπάσουν τις βιτρίνες; Τόσο πολύ έχουμε δεθεί με το αυτοκίνητό μας, που το προτιμάμε από το παιδί μας; Πώς ανεχόμαστε την αναίσχυντη αλητεία και την ξεδιαντροπιά σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, που μας ξανασπρώχνει με κάθε τρόπο πίσω στην καταναλωτική αφασία και ιδιωτεία; Πώς δεν εξεγειρόμαστε, όταν αυτοί που τους ψηφίσαμε δεν διστάζουν να επικαλεστούν τα ίδια τα Άγια και Πανάγια Χριστούγεννα, για να μας ξαναμαντρώσουν στέλνοντάς μας για ψώνια και για δάνεια, όπως ακριβώς ο «συνήγορος» εξυβρίζει το Θεό σαν αυτουργό του φόνου, για να επιτελέσει στη δήθεν δημοκρατία μας το έργο της «δικαιοσύνης»;
Έλληνες ντροπή! Η σημαία μας γράφει πάνω της με αίμα ηρώων (αίμα ίδιο με του τραγικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου): Ελευθερία ή Θάνατος!
Έλληνες ντροπή! Μη χάψετε το τελευταίο παραμύθι του εκπνέοντος ψευτορωμαίϊκου κράτους, του θανάσιμα πλέον απ’ τα παιδιά μας λαβωμένου συστήματος. Μη διατηρήσετε αυτό το πτώμα σάπιο. Θάψτε το! Αλλιώς θα στοιχειώσει! Και όταν στοιχειώσει κι η οργή, τα πράγματα αγριεύουν. Γιατι και τα παιδιά μας θα μας φωνάξουν αργότερα, αν τώρα δεν τα στηρίξουμε μένοντας πεισματικά στον καναπέ μας, σαν τον Κολοκοτρώνη, που πριν κάψει την Πελοπόννησο (τι βανδαλισμός!) φώναξε: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους! Γιατί ο προσκυνημένος πλήρωσε το όπλο και το μισθό του φονιά αστυνομικού.
Έλληνες πατριώτες, θάψτε άφοβα το πτώμα ενός τραγικά αποτυχημένου συστήματος, το οποίο τα παιδιά μας καταβαραθρώνουν με θάρρος:
Έχουν και αρετή και τόλμη τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που μας υπερασπίζονται και πρωτοπορούν, δείχνοντας το δρόμο σ’ όλη την Ευρώπη. Ας τα βοηθήσουμε να ξεγεννήσουν την Ελευθερία μας, να μας λυτρώσουν από τη χυδαιότητα και την ψευτία στην οποία συνηθίσαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ας βρούμε την αρετή και την τόλμη να παραδεχτούμε τη συλλογική ευθύνη. Και μόνο ενός είδους συλλογική ευθύνη δεν είναι φασιστική: Αυτή που αναλαμβάνει καθένας για τον εαυτό του! Αναλάβετε την ευθύνη! Κατεβήτε στο δρόμο!
Τέλος, προς τους πνευματικούς ανθρώπους, που καμώνονται τάχα πως δεν αναγνωρίζουν στην ομόθυμη κραυγή των νέων καμμιά εξέγερση, κανένα αίτημα για γνήσια Ελευθερία, προς όλους αυτούς, οι οποίοι τολμούν να ψελλίσουν ότι το μέλλον δε χτίζεται με βία, μια μόνο απάντηση ίσως καταλάβουν, την πιο ιερή:
Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη,
Που με βία μετράει την γη.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εναπομείναντες Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
Ο θάνατος του 15χρονου γιου και αδερφού μας....
Με την ανακοίνωσή μας αυτή θα θέλαμε και εμείς μαζί με άλλους
εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, τους φοιτητές και φοιτήτριες, τους
μαθητές και μαθήτριες, τους πολίτες της Βέροιας, της Θεσσαλονίκης και
όλης της χώρας, να εκφράσουμε την οδύνη μας και παράλληλα την
αγανάκτησή μας για την δολοφονία του 15χρονου γιου και αδερφού μας.
Το χέρι του αστυνομικού δεν το οπλίζει κανένας άλλος παρά ένα κράτος
ανάλγητο μπροστά στις ανησυχίες και τους φόβους των πολιτών του. Το
χέρι του αστυνομικού το οπλίζει μία νοοτροπία προκλητικής
συμπεριφοράς, αδιαφορίας προς τον συνάνθρωπο και βίας που μας θυμίζει
κάθε φορά άλλες εποχές.
Οι αστυνομικοί θα μας βρουν δίπλα τους όταν ζητούν καλύτερες αποδοχές
και περισσότερη εκπαίδευση για να μπορούν να βοηθούν και να κατανοούν
τα προβλήματα των πολιτών. Θα μας βρουν όμως απέναντί τους όταν
θεωρούν τα τραγικά αυτά συμβάντα ως μεμονωμένα, της «κακιάς στιγμής»,
προερχόμενα από ψυχικά διαταραγμένους συναδέλφους τους.
Όταν η απάντηση του αστυνομικού στην πρόκληση είναι ο πυροβολισμός,
τότε το μήνυμα προς την όποια άλλη πλευρά είναι ότι η αρχική της
επιθετική ενέργεια δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να γίνει ακόμη
περισσότερο βίαιη, να απαντήσει και αυτή με έναν πυροβολισμό ή γιατί
όχι και με μία βόμβα.
Όταν οι απαντήσεις στις αγωνίες ενός εφήβου και στα ερωτηματικά του
για το μέλλον και το παρόν του κόσμου στον οποίο ζει είναι η διδαχή
της ανταγωνιστικότητας και όχι της συνεργασίας, του εγωισμού και όχι
του αλτρουισμού, του όσο του δυνατόν μεγαλύτερου κέρδους και όχι της
προσφοράς προς τους αδύναμους, του ατομισμού και όχι της
συλλογικότητας (και ο κατάλογος είναι δυστυχώς πολύ μακρύς), τότε οι
αγωνίες μεγαλώνουν και κάποιες φορές μετατρέπονται σε τυφλή βία, αλλά
τις περισσότερες στοιβάζονται στο συλλογικό ασυνείδητο και ξεσπούν τις
στιγμές της κρίσης.
Παράλληλα δεν μπορούμε να μην καταδικάσουμε τη δράση ενός παρακράτους
που με βανδαλισμούς σκορπούν ένα φόβο, όχι διαφορετικό από αυτόν που
σκορπά μία αντιδημοκρατική αστυνομία, όχι τελικά διαφορετικό από αυτόν
που σκορπά η ανεργία αλλά και η απειλή της ανεργίας κατά την εκδήλωση
απεργιών. Ένα φόβο που αρκετές φορές δεν επιτρέπει να συμμετέχουν στο
δημόσιο διάλογο το σύνολο των πολιτών, είτε ο διάλογος αυτός γίνεται
στους τόπους εργασίας είτε στους τόπους κατοικίας είτε στους δρόμους.
Δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε την ανάπτυξη όλο και μεγαλύτερων
συλλογικών δράσεων που παρέχουν την μοναδική προστασία στους
προαναφερόμενους φόβους. Συλλογικές δράσεις σαν αυτές που βλέπουμε
σήμερα να αναπτύσσονται από εκατοντάδες μαθητές και φοιτητές, που με
πορείες και συμβολικές ενέργειες τοποθετούν, έστω και για λίγο, ως
πρώτη τους προτεραιότητα την αξιοπρέπεια, το θάρρος, την ανθρωπιά, τη
συλλογικότητα και όχι την υποδούλωση, το συμβιβασμό και την ανέχεια
που ζουν καθημερινά.
Για όλους τους παραπάνω λόγους θα συμμετέχουμε και εμείς ποικιλόμορφα
στο πένθος και τις αντιδράσεις και θα ενώσουμε τη φωνή μας με όσους
απαιτούν μία δημοκρατική κοινωνία, μια δημοκρατική αστυνομία και ένα
κράτος που θα σέβεται τα αιτήματα και τις αγωνίες των νέων, των
εργαζομένων και όλων των κοινωνικών ομάδων που ζουν τη φτώχεια, τον
αποκλεισμό, την εκμετάλλευση, την αδιαφορία και τα αποτελέσματα του
ανταγωνισμού - ατομισμού που οδήγησε στη κρίση των ημερών μας.
Διδάσκοντες (ΠΔ407)
του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης του Α.Π.Θ
μοιαζει ο αγωνας σας αυτες τις μερες να διεκδικει κατι παραπανω απο ενα τελος στην τυφλη βια του κρατους.
μοιαζει να διεκδικει ενα καλυτερο αυριο.
δειξτε μας αυτο το αυριο που εσεις ονειρευεστε.
οργανωστε το συντομοτερο δυνατο, πλαι στις καταληψεις, τις αποχες και τις πορειες σας, συζητησεις.
θα μπορουσαν να ειναι και θεματικες, για να ειναι πιο προσηλωμενες και συγκεκριμμενες.
συζητησεις για την παιδεια. την οικονομια. το περιβαλλον. τον πολιτισμο. τον ελευθερο χρονο. τα δικαιωματα των ανθρωπων. τους μεταναστες. τους ομοφυλοφιλους. τις γυναικες.
εσεις διαλεξτε.
ζητηστε βοηθεια απ τους δασκαλους, τους γονεις, τους φοιτητες.
πειτε μας το αυριο που θελετε.
αναγκαστε τα μεσα μαζικης αποβλακωσης να σας ακουσουν.
καντε την οργη σας ορμη και δημιουργειστε.
Καλη συνεχεια στον δικαιο και ομορφο αγωνα σας.
κρατατε τις ελπιδες μας στα χερια σας.
Γιαννης 27
Αρχιτεκτονας
Γράμμα στους μαθητές
Επειδή λόγω της διαφοράς ηλικίας αλλά και της γενικότερης αποξένωσης είναι δύσκολο να σας μιλήσουμε στο δρόμο σας στέλνουμε αυτό το γράμμα.
Δεν έχουμε καραφλιάσει και δεν έχουμε κάνει κοιλιά (ακόμη) οι περισσότεροι από μας. Είμαστε μέρος του κινήματος του 1990-91. Κάτι θα έχετε ακούσει. Τότε, και ενώ είχαμε καταλάβει τα σχολεία μας για 30-35 μέρες, οι φασίστες σκότωσαν έναν καθηγητή μας επειδή ξεπέρασε το φυσικό του ρόλο (του φύλακα μας) και πέρασε απέναντι, ήρθε με μας, με τον αγώνα μας. Τότε, ακόμη και οι πιο τσαμπουκαλεμένοι από μας κατεβήκαμε στο δρόμο και τα σπάσαμε. Όμως, ούτε διανοηθήκαμε να κάνουμε αυτό που κάνετε σήμερα εσείς χαλαρά και με τη μία: Να την πέσουμε κατευθείαν στα τμήματα (παρά το ότι πολλοί τραγουδούσαμε «φωτιά στα τμήματα…»).
Έτσι, όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία εσείς μας ξεπεράσατε. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές φυσικά. Τη δεκαετία του 90 μας πουλούσαν το όραμα της ατομικής εξασφάλισης και κάποιοι από μας το έφαγαν. Τώρα πια το παραμύθι αυτό δεν τρώγεται. Μας το δείξανε τα μεγαλύτερα αδέρφια σας στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07 και σεις τώρα τους φτύνετε το παραμύθι στα μούτρα.
Ως εδώ καλά.
Τώρα όμως ξεκινάνε τα ωραία αλλά και δύσκολα.
Θα σας πούμε τι μάθαμε από τις αγώνες μας και τις ήττες μας (γιατί όσο ο κόσμος δεν έχει γίνει δικός μας θα είμαστε πάντα οι χαμένοι) και χρησιμοποιήστε αυτά που μάθαμε όπως θέλετε:
- Μη μείνετε μόνοι και μόνες σας. Φωνάξτε μας, φωνάξτε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορείτε. Πως θα το κάνετε δεν ξέρουμε, εσείς θα βρείτε τον τρόπο. Έχετε ήδη καταλάβει τα σχολεία σας και μας λέτε ότι ο πιο σοβαρός λόγος είναι ότι δε σας αρέσουν τα σχολεία σας. Ωραία. Αφού τα έχετε καταλάβει πια αλλάξτε το ρόλο τους. Μοιραστείτε τις καταλήψεις σας με τους άλλους ανθρώπους. Τα σχολεία ας γίνουν τα πρώτα κτίρια που θα στεγάσουν τις καινούργιες σχέσεις μας. Το πιο δυνατό όπλο που έχουν είναι να μας διαιρούν. Όπως δε φοβάστε να τους σπάτε τα τμήματα γιατί είστε μαζί, έτσι μη φοβηθείτε να μας καλέσετε να αλλάξουμε τη ζωή μας όλοι μαζί.
- Μην ακούτε καμιά απολύτως πολιτική οργάνωση (ούτε τους αναρχικούς ούτε κανέναν). Κάντε αυτό που εσείς έχετε ανάγκη. Εμπιστευθείτε τους ανθρώπους και όχι τα αφηρημένα σχήματα και ιδέες. Εμπιστευθείτε τις άμεσες σχέσεις σας με τους ανθρώπους. Εμπιστευθείτε τους φίλους σας κάντε όλο και περισσότερους ανθρώπους μέσα από τον αγώνας σας δικούς σας ανθρώπους. Μην τους ακούτε ότι ο αγώνας σας δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο και πρέπει δήθεν να αποκτήσει. Ο αγώνας σας είναι το περιεχόμενο. Μόνο τον αγώνα σας έχετε και είναι στο χέρι σας να διαφυλάξετε τη συνέχεια του. Μόνο ο αγώνας σας μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας, δηλαδή μόνο εσείς και οι πραγματικές σχέσεις σας με τους συνανθρώπους σας.
- Μη φοβηθείτε να συνεχίζετε όταν έρχεστε αντιμέτωποι με καινούργια πράγματα. Όλοι μας μεγαλώνοντας έχουμε φυτεμένα πράγματα μέσα στο μυαλό μας. Κι εσείς παρότι είστε μικροί έχετε επίσης. Μην αγνοείτε τη σημασία αυτού του γεγονότος. Εμείς το 91 ήρθαμε αντιμέτωποι με τη μυρωδιά του καινούργιου κόσμου και πιστέψτε μας δυσκολευτήκαμε. Μας είχαν μάθει ότι πάντα πρέπει να υπάρχουν όρια. Μην τρομάζετε με την καταστροφή των εμπορευμάτων. Μην τρομάζετε με το ότι ο κόσμος παίρνει τα πράγματα από τα μαγαζιά. Εμείς τα φτιάχνουμε όλα αυτά, δικά μας είναι. Εσάς (όπως κι εμάς παλιότερα) σας μεγαλώνουν για να σηκώνεστε κάθε πρωί να φτιάχνετε πράγματα που μετά δε θα είναι δικά σας. Να τα πάρουμε όλοι μαζί και να τα μοιραστούμε. Όπως μοιραζόμαστε τους φίλους μας και την αγάπη μεταξύ μας.
Σας ζητάμε συγγνώμη που γράψαμε αυτό το γράμμα στα γρήγορα, αλλά το κάνουμε λουφάροντας από τη δουλειά μας κρυφά από το αφεντικό. Κάθε μέρα είμαστε και μεις στη φυλακή της δουλειάς, όπως και σεις στη φυλακή του σχολείου.
Τώρα θα πούμε ψέματα στο αφεντικό και θα την κάνουμε: Θα έρθουμε να σας συναντήσουμε στο Σύνταγμα.
ΜΕ ΛΕΝΕ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ 27 ΧΡΟΝΩΝ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΑ 15ΜΟΥ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΧΕΤΕ
ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΝ.ΝΟΙΩΘΩ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑ ΣΤΟΥΣ
ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΟΥΣ ΜΟΥ Η ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ
ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΕ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ Κ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΣΕΠΗ.ΑΙΤΗΜΑΤΑ
ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ.ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΞΕΚΙΝΗΣΑΤΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ
ΚΟΣΜΟΥ.ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΘΕΛΕΤΕ.
Βολτάροντας στα μπλόγκ, έπεσα πάνω σας.
Μπράβο παιδιά!
Θέλω να σας πώ ότι και το σχολείο που πάει ο γιός μου είναι σε κατάληψη. Είναι το Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα.
Συνεχίστε να αγωνίζεστε και να ξέρετε ότι υπάρχουν και γονείς που είμαστε μαζί σας. Θέλω να πιστεύω αρκετοί.
Καλησπέρα παιδιά!!!
Σας συγχαίρω για τον αγώνα σας!!!
Πριν κάποια χρόνια ήμουν κι εγώ μαθήτρια και ήμουν κι εγώ στους δρόμους.
Χαίρομαι που βλέπω πως το μαθητικό κίνημα, όχι μόνο έχει συνέχεια, αλλά είναι και πολύ πιο μαχητικό!!!
Μην αφήσετε κανένα κόμμα να σας καπελώσει.
Όλοι έχουν τους σκοπούς τους, οι οποίοι σίγουρα απέχουν πολύ από τους δικούς σας.
Αγωνιστείτε για το μέλλον σας, αλλά πολύ περισσότερο για το παρόν σας.
Όσοι έχουμε λίγο μυαλό και λίγο φιλότιμο, είμαστε όλοι μαζί σας, δίπλα σας.
Να είστε όλοι σας καλά!!!
Θα τα πούμε στους δρόμους!!!!
ΥΓ: Πολύ καλή δουλειά για τα δακρυγόνα (για τα χημικά για την ακρίβεια) κάνει το maalox διαλυμένο σε νερό. Είναι φάρμακο για το στομάχι και το βρίσκεται στα φαρμακεία σε υγρή μορφή.
Μαθήτριες και Μαθητές
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι νεκρός, και τίποτα δεν θα τον φέρει πίσω. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και/ή πένθους κάποια στιγμή θα σταματήσουν, αλλά η μνήμη δεν πρέπει να χαθεί. Ένας τρόπος είναι να μετονομαστεί η οδός της στυγερής δολοφονίας σε οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το προηγούμενο υπάρχει (οδός Αθανασίου Αξαρλιάν) και, αν μια Δημοτική Αρχή το θελήσει, είτε η παρούσα είτε κάποια μελλοντική, είναι στο χέρι της.
Αν συμφωνείτε με αυτή την ιδέα, διαδώστε τη στους γνωστούς σας, ώστε από απλή ιδέα να γίνει ΔΙ-ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
ΜΑΖΙ ΣΑΣ!!!!! ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΚΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!!!
ΣΑΣ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ!!! ΜΑΣ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ!!
Αυτό το γράμμα μπορούσε να είναι σοβαρό. Ή τρυφερό.. Ή δασκαλίστικο… Η αλήθεια είναι πως, αυτό το γράμμα, δεν ξέρει πως θέλει να είναι. Γράφεται.. Ξεκίνησε να πει ένα «ευχαριστώ».
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας και σε όλες σας. Που μας κρατάτε ζωντανούς. Που δεν μας αφήσατε, δεν μας αφήνετε να "ξεχνάμε" αυτό που ήμασταν, αυτό που θέλουμε να είστε. Μεγαλώσαμε, είναι αλήθεια. Και παχύναμε. Λιγάκι. Καλά, πολύ…. Αρχίσαμε να ξεχνάμε χωρίς να το θέλουμε. Αλλά δεν νεκρωθήκαμε. Σε σας το οφείλουμε. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για αυτήν τη ρωγμή που ανοίξατε στο παρόν μας. Δένει το παρελθόν των ονείρων μας με το μέλλον των δικών σας ονείρων.
Και μεις θα θέλαμε να σας πούμε πολλά. Αλλά, το καταλάβαμε: πρέπει να σκάσουμε μια φορά και να σας ακούσουμε (αυτό το γράμμα έχει την τάση να μιλάει στο πρώτο πληθυντικό, μάλλον ονειρεύεται)…..Θέλουμε να σας ακούσουμε. Θέλουμε να σας αφουγκραστούμε και να μάθουμε. Να μάθουμε ξανά να ονειρευόμαστε. Να σας κάνουμε μια φορά περήφανους και περήφανες για μας. Να φτιάξουμε μαζί σας ένα στρατό ονειρευτών….
Κοίτα τι κάνατε… μας κάνατε να παραμιλάμε… σαν δεκαπεντάχρονα: Να φτιάξουμε μαζί σας ένα στρατό ονειρευτών που θα πολλαπλασιάζει τα όνειρα. Γιατί τα όνειρα άμα τα πιστέψεις όπως εσείς, πολλαπλασιάζονται. Και μπορεί να σκοτώσουν έναν ονειρευτή, αλλά το όνειρο δεν μπορούν να το σκοτώσουν, ούτε να το φυλακίσουν. Γιατί το όνειρο έχει κιόλας πετάξει. Και είναι γνωστό τοις πάσι πως τα όνειρα δεν πετάνε άσκοπα στους ουρανούς, όχι, τα όνειρα έχουν προορισμό πολύ πολύ συγκεκριμένο: να κατοικήσουν την καρδιά κάποιου. Και πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εκείνοι, εκείνες που τα αγκαλιάζουν, τα κάνουν δικά τους και τα πολλαπλασιάζουν. Είστε η ζωντανή απόδειξη γι’ αυτό. Σας ευχαριστούμε. Που αγκαλιάσατε τα όνειρα του Αλέξη. Τα δικά σας όνειρα. Μας επιτρέψατε ξανά να ονειρευτούμε. Να ονειρευτούμε πως δεν χάθηκε το όνειρο για έναν καλύτερο, αλλιώτικο κόσμο. Σας χρειαζόμαστε. Φοβόμαστε να το πούμε –θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα… εμείς πρέπει να είμαστε οι δυνατοί. Αλλά δεν είμαστε…..-, αλλά σας χρειαζόμαστε. Όχι εγώ το παιδί μου αλλά ΕΜΕΙΣ ΕΣΑΣ –είναι τρελό αυτό το γράμμα, επιμένει στον πληθυντικό-.
Πιστέψαμε στον άλλο κόσμο, τον καλύτερο. Τον λαχταράμε ακόμα. Μένει να τον επινοήσουμε. Χωρίς εσάς δεν μπορούμε. Μαζί σας, στους δρόμους, θα μάθουμε να νικάμε το φόβο μας.. Τη σιωπή μας. Τη βόλεψή μας. Βοηθήστε μας…
ΥΓ.1: Δεν είμαστε ένα γενικό υποκείμενο «γονείς» που τα χωράει όλα. Είμαστε συγκεκριμένοι άντρες και γυναίκες που συγκλονιζόμαστε κάθε στιγμή από την ορμή σας.
ΥΓ.2: Μην τα βάζετε με τις καράφλες και το πάχος μας. Α! όλα κι όλα: Θα θυμώσουμε... Βάλτε τα καλύτερα με το φόβο μας. Και μάθετέ μας πώς να τον νικάμε. Μαθαίνοντάς μας να νικάμε το φόβο, θα μάθετε και σεις. Και όλοι μαζί, όλες μαζί θα φτιάξουμε έναν νέο κόσμο. ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ!!!!
ΥΓ. 3: Παραλίγο να ξεχάσουμε το πιο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: για το λαμπάδιασμα της οργής σας που φωτίζει τους δρόμους της πόλης με ξεχασμένες λέξεις και όνειρα. Μας χαρίζετε τις πιο λαμπερές γιορτές. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!
Μηνύματα μαθητών/τριών:
Ετικετες κειμενα
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου